IXORA

Ako ay bulaklak ng Santang tumubo

mula sa sangang nakaugat sa hukay

Sa lupang pinataba ng ‘di mabilang na kamatayan,

ako ay nabubuhay

Ako ay nabubuhay sa agos ng dugong

kahalo ng nasipsip na tubig

Ang dugo’y namalagi sa mga talulot kong sawi,

doo’y nanatili at ‘di na mapawi

Sa aking pagtayo sa mga gilid ng daanan,

ako’y nagmamasid sa sangkatauhan

Ang kanilang buhay, ‘di tulad ng akin,

puno ng kasiyahan at kalayaan

Kalayaang magtungo sa kung saan man,

walang hahadlang kahit sinuman

Kalayaang aking ninanais kamtan,

kanilang natatamasa sa kabila ng karungisan

Ang mga mumunting talulot ko’y unti-unting pinatutuyo

ng nagliliyab na araw

Habang ang tao’y nagpapakasasa

sa yamang umaapaw at nakasisilaw

Ako’y mananatili sa lupa, titingala sa langit,

maghihintay ng luha

Ako’y aasang sa apoy, kailanma’y hindi malalapit

nang hindi madarang

Ngunit ang aking katawa’y patuloy ang pagkatuyo

at pagkapanglaw

Tanging liwanag na lamang ang sa’kiy naididilig,

ang lupa’y natitigang

Liwanag din ng araw ang nagkukubli

sa lambot ng aking tangkay

Ang tangkay ay mapuputol

at masisira ng mga inosenteng kamay

Kamay ang hihila’t lalasap

sa tamis ng tubig ng aking buhay

Ma. Crystabelle Beraquit